Από τα πανάρχαια χρόνια, στις διάφορες πολυθεϊστικές Παραδόσεις των Εθνών, ο λύκος τέθηκε να συμβολίζει τα ανώτερα ιδανικά των ελευθέρων ανθρώπων, δηλαδή την Αξιοπρέπεια, την Αφοσίωση, την Επιμονή και την Γενναιότητα, αλλά κυρίως -λόγω του ότι βλέπει άριστα την νύκτα- την Φώτιση (εξ ου και η κοινή ρίζα λυκ- στην Ελληνική για το συγκεκριμένο ζώο και το φως, λ.χ. Λύκαιον, Λυκόφως, Λυκομίδης, Λυκούργος δηλ. Λυκόεργος, φωτοδότης). Υπό αυτές λοιπόν τις συμβολιστικές, ο λύκος θεωρείται ιερό ζώο των Ελλήνων Θεών Ηλίου ("Λυκάβας" στον Όμηρο και τον Ιουλιανό) και Απόλλωνος (υπό την επίκληση "Λύκιος") και ¶ρεως, αλλά και των Ρωμαίων Mars και Silvanus, καθώς και του ηλιακού Θεού Bellenus των Κελτών και του ηλιακού Θεού των Αιγυπτίων Ρα.
Στην Ρωμαϊκή πολυθεϊστική Παράδοση, ο λύκος συμβολίζει την ρώμη και την ανδρεία για αυτό και με γάλα λύκαινας (Λύκαινα του Καπιτωλίου, άγαλμα της Ρωμαϊκής Ψυχής) θέλει η συγκεκριμένη Παράδοση να έχουν ανατραφεί οι γενάρχες Ρωμύλος και Ρώμος. Στην Σκανδιναβογερμανική Παράδοση επίσης, ο λύκος συμβολίζει τη Νικηφορία και την Ισχύ, για αυτό και ο ύπατος Θεός Wodan (στα σαξωνικά Odin) απεικονίζεται συχνά να ιππεύει σε λύκους ή να έχει λύκους ως παραστάτες του. Όπως και στις υπόλοιπες Παραδόσεις της Ευρώπης, και στην συγκεκριμένη συμβολίζει επίσης την Ψυχοπομπή ή Ονειροπομπή (Ερμής των Ελλήνων και Οdin των Σκανδιναβογερμανών), την Φώτιση (εξ ού και ιερό ζώο του Θεού Baelder) αλλά και την Ενόραση, για αυτό και οι Σουηδές ιέρειες των δασών Βαργκαμόρες (Vargamors) ζούσαν ανάμεσα σε λύκους.
Στην Σαμανιστική Παράδοση επίσης των Πρώτων Εθνών ("Ινδιάνων"), ο λύκος κατέχει την ανώτατη ίσως θέση ανάμεσα στα τοτεμικά ιερά ζώα, αφού συμβολίζει
1. Την αξιοπρέπεια και το θάρρος μπροστά στον θάνατο
2. Τον κύκλο των Αναγεννήσεων
3. Το Όνειρο και την Ενόραση
4. Την αρμονική ζεύξη του Ενστίκτου με την Νόηση
5. Την Κοινωνικότητα και την Συντροφικότητα
6. Την Νικηφορία, την Αυτοπροστασία και την Προστασία των οικείων προσώπων.
7. Την Επιμονή και την Υπομονή
Bookmarks