Πραγματικά με ταξίδευσες πίσω στα παιδικά μου χρόνια με αυτό το κείμενο. Όλα μα όλα τα έχω ζήσει και όταν αναπολώ εκείνες τις εποχές μόνο γλυκές αναμνήσεις έχω. Παίζαμε στις αλάνες ανέμελα και χωρίς να φοβόμαστε τίποτα. Γυρνούσαμε στο σπίτι και είμασταν από πάνω μέχρι κάτω μες το χώμα αλλά και πάλι δεν έτρεχε τίποτα. Κάναμε ένα μπανάκι και πάλι στην αλάνα. Ωραίες εποχές.
Στην σημερινή εποχή αυτό που βλέπω συχνά και με λυπεί πραγματικά είναι ότι οι περισσότεροι γονείς έχουν γίνει μη μου άπτου. Ζω σε μια ήσυχη γειτονιά που και αυτοκίνητα πολύ λίγα περνάνε. Στα γύρω σπίτια οι γείτονες έχουν παιδιά και ειλικρινά σας μιλάω τα λυπάμαι. Όλη μέρα ακούω τις εξής κουβέντες....
Μην πας έξω θα λερωθεις...
Αν πας έξω πρόσεξε μην λερωθείς...
¶μα έρθεις σπίτι και είσαι λερωμένος φύγε από μπροστα μου γιατί δεν ξέρω τι θα γίνει......και άλλα τέτοια.
Και αναρωτιέμαι.... Εμείς παρόλο που γινόμασταν ένα με το χώμα μην πω ότι το τρώγαμε κιόλας δεν αρρωστούσαμε και τόσο εύκολα.
Τα σημερινά παιδιά όμως είναι φιλάσθενα...με το παραμικρό αρρωσταίνουν. Γιατί άραγε?
Bookmarks